In Wild Narcissus (werktitel) word ik Narcissus, the worst version of myself. Narcissus is wat ik vrees te worden of vrees te zijn. Ik geef mijn waanzinnige zelfliefde bloot. Ik ben slim, ik ben knap, ik ben grappig,

ik ben getalenteerd, ik sta in het centrum van het universum, mijn wijsheden zijn het aanhoren waard, elke gedachte die ik ooit had is origineel, al mijn advies is het opvolgen waard. Het publiek hangt aan mijn lippen en maar goed, anders kwijn ik weg.

Gelukkig werkt zelfliefde aanstekelijk, toch?

​

Ik word ook Echo. Echo is de outside eye die naar Narcissus kijkt en, natuurlijk, verliefd op hen wordt, want die disproportionele zelfingenomenheid werkt aanstekelijk, toch?! Echo de nymf werd ooit door Hera vervloekt zodat ze nooit meer haar eigen woorden zou hebben. Echo is door de vloek gereduceerd tot een referentiekader, een spreekbuis, een dief.

 

Dus ik word ook Echo. Of wordt Narcissus Echo? Heeft Narcissus de vorm van de solo gekozen zodat die zelf ook hun eigen outside eye speelt? Om te tonen wat die allemaal weet en hoe zelfreflectief die wel niet is? Ik wil tonen dat ik beide kan spelen en ook erg goed. Schreef ik net ‘ik’? Ik bedoel Narcissus. Narcissus wil dat tonen.