We zeggen ons hele leven lang gedag.
We doen het met kabaal, geklop en geklets. We doen het in stilte. We stoppen hapjes in je zak. We sprinten mee met de trein. We zwaaien tot je de hoek om bent. We verdwijnen een kamer in om gedoe te vermijden. Om je daarna twintig foto’s te sturen van bomen en elektriciteitspalen. 

We zeggen: ‘Schiet op, je mist je bus.’

En we bedoelen: ‘Ik ga je vreselijk missen.’

 

In Wel even zwaaien (14+) staan moeder en dochter op het podium met een verzameling afscheidsgesprekken en rituelen van kinderen en ouders. Meestal zeggen ze gedag om elkaar wat later weer te zien. Heel soms is het voorgoed.
Klampen moeder en dochter zich met iedere zwaai steviger

aan elkaar vast, of durven ze voeten op eigen aarde te zetten?